باید اِستاد و فرود آمد بر آستـان دری که کوبه ندارد…

شاید برای ما دیگر چندان دشوار نباشد جهانی را در نظر آوریم که در آن شعر نیست؛ یا زمانه‌ای که دیگر شعر خواننده‌ای ندارد، انسان به مثابه ماشین تنها با زبان منطق و سود و زیان زندگی می‌کند. گفتن اینکه ما در آستانه چنین جهانی هستیم چندان سخت نیست؛ ما دیگر مثل گذشته نمی‌توانیم شعر بخوانیم. زندگی ما بدون شعر در گذر است و شاعری در همسایگی ما نیست!

«خوانش علوم انسانی، هنر و زندگی» در اولین حلقــه‌ی مطــالعه و گفت‌و‌گــوی ماهانه خود، مقالۀ «شاعران در زمانه عسرت به چه کار می آیند؟» اثر دکتر رضا داوری اردکانی را انتخاب کرده است.
دکتر داوری در این مقاله، به‌دنبال پاسخی برای همین پرسش است که اگر امروز ما قادر به خواندن شعر نیستیم و در زمانه عسرت گرفتار آمده‌ایم، دیگر شعر و شاعر به چه کار می‌آید؟
تأملی عمیق در حقیقت شعر و شاعری، زمانۀ عسرت و مشخصا این پرسش که آیا در جهان منفعت طلب ما، شعر می‌تواند به کاری بیاید یا شاعر امروز غریبه‌ای تنهاست؟!