آیا منزلت حافظ نزد ایرانیان به مثل شکسپیر است نزد انگلیسی ها یا بودلر نزد فرانسوی ها؟ نسبت ایرانیان با شاعران خود چگونه است و آیا در همه اقوام دنیا، شاعران و قوم خود نسبتی یک شکل دارند؟ اینکه مقبره شاعرانی زیارتگاه مردم سرزمینشان باشد و آثارشان با وجود فاصله زیاد تقویمی همچنان پرفروش و تازه، امر چندان شایعی نیست؛ چیزی که نزد ایرانیان به روال زندگی بدل شده است! می توان اذعان داشت که خصلت شاعرانگی ایرانی و همدمی سحرانگیز او با شاعران بلندمرتبه اش پدیده ایست کاملا استثنائی و یگانه!

«خوانش علوم انسانی، هنر و زندگی» در سومین حلقۀ مطالعه و گفتگوی خود به سراغ کتاب «پنج اقلیم حضور» اثر دکتر داریوش شایگان رفته است.

دکتر شایگان خصلت شاعرانگی ایرانیان را پدیده ای استثنائی، شکوهمند و تحسین برانگیز خوانده؛ و با اتکاء به این خصلتِ شاعرانگی، از «پنج اقلیم حضور» ایرانیان یاد می کند: فردوسی، خیام، مولوی، سعدی و حافظ؛ هر کدام از این شاعران بزرگ نمایندۀ تبلور یک جریان بزرگ تبارشناسی فکری است که در یاد و خاطرۀ هویت ایرانی همواره در گردش است؛ که او را نه مانند انسان امروزی از خود بیگانه، بلکه دارای وجودی چند ساحتی می گرداند.

اما این ساحت ها چگونه با هم نسبت برقرار می کنند و شاعران چگونه این ساحت ها را متبلور می سازند؟ در جلسه خوانش در همین حوالی به گفتگو خواهیم نشست.