با پیروزی انقلاب اسلامی ایران، نویسندگان غربی، این انقلاب را گامی برای احیای الگوی نظم اسلامی در مقابل نظم وستفالیایی تفسیر کردند. نظمی که به زعم آنان قریب به چهار قرن ثبات بین‌المللی را رقم زده است. آنان تلاش نمودند تا نظم اسلامی را تهدیدی علیه صلح و ثبات نظم وستفالیایی تعبیر نماید و در نتیجه با “امنیتی سازی” آنچه که آنان از آن تعبیر به “رستاخیز اسلامی” می‌نمودند، منابع بین الملل را در جهت مقابله با آن تجهیز نمایند. در این راستا بیش از آنکه تلاش برای فهمی درست از الگوی نظم اسلامی صورت گیرد، راهبردهای مقابله با آن تعریف و اتخاذ گردید. بر این اساس دو نوع حرکت هماهنگ در عرصه نظر و میدان عمل درصدد برآمد تا تفسیری تحریف شده از نظم اسلامی بر اساس مولفه‌های نظم امپراتوری، یعنی رقیب پیشین نظم وستفالیایی، ارائه دهد.

در طیف نخست که در ساحت نظر و تئوری پردازی به این امر همت گماردند می‌توان از تفکرات هنری کسینجر نام برد که در چند دهه گذشته تلاش ‌نموده است تا نظم اسلامی را با جهانگشایی نظم امپراتوری توضیح دهد و در این راستا با وام گرفتن از تاریخ خلفای اسلامی و فتوحات آنان، نظم جهانی امت محور را بسان نظم امپراطوری با صبغه دینی معرفی نماید که درصدد فزون‌خواهی و حذف دولت‌های جهان است.

در طیف دوم به گروه‌های افراطی مانند القاعده و داعش می‌توان اشاره نمود که با تفکرات و اقدامات کشورگشایانه درصدد برآمدند تا درستی این تفسیر را در میدان عمل تحقق بخشند.
در این عرصه بررسی دو موضوع حائز اهمیت است :
نخست آنکه ماهیت نظم وستفالیایی چیست و ابعاد آن سیاسی و حقوقی آن کدام است؟
دوم نگرش اسلامی به نظم جهانی در الگوی اسلامی از روابط بین‌الملل چگونه ماهیت و ابعاد فوق را به چالش گرفته است ؟