بخش چهارم: مدرسه نگاه چه چیز هست؟

همه‌ی ما وقتی بخواهیم در جمع دوستانه، شخصی را به افراد دیگر معرفی کنیم، ابتدا از اسم و فامیل او می‌گوییم و سپس از اینکه چه نسبتی با ما دارد. چون همین اندک‌ها در توضیح شخصیت حقیقی کار ما را راه می‌اندازد.

اما در معرفی نهادها و شخصیت‌های حقوقی نمی‌توان به اسم و نسبت‌ها اکتفا کرد. چون چیزهای بیشتری برای دانستن لازم است. مثل چی؟

اگر ما نهادها را مراکزی بدانیم که بناست ما را از مسیری و با مرکبی به سمت مقصدی روانه کنند، در معرفی باید دست‌کم سه چیز مهم را شناساند: مقصد، مسیر و مرکب. بدیهی است که «مقصد درست» و «مسیر مستقیم» و «مرکب راهوار» همان چیزی است که ما خواهان آنیم.

مدرسه‌ی نگاه مقصد را در رهایی از اینرسی اندیشه مدرن و تغییر ادراک عمومی جامعه برای بروز نوآوری‌هایی می­داند که بر پایه‌ی فکر و عقلانیت ایران اسلامی بنا شده‌اند.

رسیدن به این مقصد را با گذر از مسیری می­داند که تابلوهای راهنمای آن، تلاش افرادی است که با خودباوری و رهایی از راه­حل­های تکراری و علم­زده، توانسته­اند زاویه نگاه متفاوتی در پرداختن به موضوعات و مسائل و طرح راه­حل­های بدیل ارائه دهند تا نشان دهند جهان همیشه آن شکلی نیست که علم برای ما توصیف کرده است.

طبیعی است مدرسه نگاه برای آنکه مدرسه نگاه بماند، بایستی وحدت در مقصد و مسیر داشته باشد. اما در عوض به فراخور حال مخاطب منوی مرکب را متنوع و باز چیده است (وحدت در عین کثرت). از این رو برای برخی مخاطبان فضای آموزشی و برای برخی دیگر فضای گفتگو و تعامل و برای برخی دیگر محیط رسانه‌ای را تدارک دیده است.

اما این کار متکثر نیازمند «سازی» است برای هم‌آهنگی. سازِکار را گروه‌های «علم و اندیشه»، «جامعه و پیشرفت» و «هنر و زندگی» کوک می‌کنند که بعدها بیشتر با نت‌های آن آشنا خواهیم شد.